ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Այսօր կան Աստ­ծուն գտած մար­դը, փնտ­րող մարդ­կու­թ­յու­նը և մեր­ժող մար­դիկ՝ ծուռ հա­յե­լի­նե­րը

Այսօր կան Աստ­ծուն գտած մար­դը, փնտ­րող մարդ­կու­թ­յու­նը և մեր­ժող մար­դիկ՝ ծուռ հա­յե­լի­նե­րը
13.09.2019 | 00:04

«Եվ Աստ­ված մար­դուն ստեղ­ծեց Իր պատ­կե­րով, Աստ­ծո պատ­կե­րով ստեղ­ծեց նրան» (Ծննդ. 1;27)։ Վկա­յում է Սուրբ Գիր­քը:

Ո՞վ ենք մենք, որ­տե­ղի՞ց ենք գա­լիս և ու՞ր ենք գնում հար­ցե­րի պա­տաս­խան­նե­րը աշ­խար­հի շատ ի­մաս­տուն­ներ փնտ­րե­ցին, սա­կայն չգտ­նե­լով, ու­նայ­նու­թյան մեջ կո­րան:
Ի­հար­կե, պատ­մու­թյան մեջ մնա­ցին նրանց ա­նուն­նե­րը և աշ­խա­տու­թյուն­նե­րը, նրանք նույ­նիսկ կրոն­նե­րի հիմ­նա­դիր­ներ դար­ձան, նրանք ու­նե­ցան ա­շա­կերտ­ներ և հետևորդ­ներ, այ­սօ՛ր էլ ու­նեն: Նրանք փոր­ձե­ցին սահ­մա­նել մար­դուն, ինչ­պես Ա­րիս­տո­տե­լը. մար­դը հա­սա­րա­կա­կան կեն­դա­նի է, և սահ­մա­նել այդ հա­սա­րա­կա­կան կեն­դա­նու կեր­տած հա­սա­րա­կու­թյան գոր­ծու­նեու­թյան կեր­պերն ու զար­գաց­ման լծակ­նե­րը, փոր­ձե­ցին գտ­նել մար­դու մեջ հոգևո­րի և կա­տա­րյա­լի ա­կուն­քը, ինչ­պես Պլա­տո­նը, և գծան­կա­րել մար­դու լա­վա­գույն տե­սա­կը կյան­քի լա­վա­գույն կեր­պի մեջ, բա­րո­յա­կա­նու­թյան` մար­դուն հա­սու ծի­րում, ինչ­պես Կոն­ֆու­ցիո­սը. Մի՛ ա­րա մարդ­կանց այն, ինչ չես ու­զում, որ քեզ ա­նեն, իսկ կարճ` մի՛ վնա­սիր: Փոր­ձե­ցին, սա­կայն նրան­ցից մնաց միայն այդ փոր­ձը. մար­դու մեջ ար­գե­լա­կել հա­կու­մը դե­պի ան­մարդ­կա­յի­նը, սա­կայն նրանք այդ­պես էլ չհա­սան ճշ­մար­տու­թյան հայտ­նու­թյա­նը, ո­րով­հետև հս­տակ չգի­տեին մար­դու ծա­գու­մը, որ­պես­զի ճիշտ սահ­մա­նեին նրան:
Նրանց բա­րո­յա­կան լծակ­նե­րը նման են ան­դա­մա­լույ­ծի կոտր­ված հե­նա­կի, իսկ դրանց կի­րա­ռու­մը` սի­րո­ղա­կան ինք­նա­գոր­ծու­նեու­թյան, ո­րի նպա­տա­կը հս­տակ չէ: Մարդ­կա­յին կյան­քը ա­նի­մաստ ու ա­նօ­գուտ է, ե­թե չկա հա­վա­տը հա­վի­տե­նա­կան կյան­քի նկատ­մամբ, և մար­դը զուրկ է սե­փա­կան ան­ձի կա­տա­րած գոր­ծե­րի հան­դեպ պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան զգա­ցու­մից: Աստ­ված, մարդ­կու­թյա­նը Ի­րեն հայտ­նե­լու հա­մար նախ մի ժո­ղո­վուրդ ընտ­րեց, ա­վե­լի շուտ` պատ­րաս­տեց Իր հա­մար: Նրանց տվեց բա­րո­յա­կան չա­փո­րո­շիչ­ներ, որ պի­տի կար­գա­վո­րեին մար­դու հա­սա­րա­կա­կան և ան­հա­տա­կան կյան­քը և ա­ռաջ­նոր­դեին դե­պի հս­տակ նպա­տակ` փր­կու­թյուն:
Այդ չա­փո­րո­շիչ­նե­րը գրե­թե նույնն են, ինչ վե­րոն­շյալ բա­րո­յա­խոս­նե­րի­նը, ա­ռա­ջին հա­յաց­քից` նույ­նիսկ ա­վե­լի պար­զու­նակ ու «վայ­րե­նի», ինչ­պես հայտ­նի «ակն ընդ ա­կա­նը», սա­կայն դա միայն ա­ռա­ջին հա­յաց­քից: Մի հա­նիր ու­րի­շի աչ­քը, ո­րով­հետև Աստ­ծո ար­դա­րու­թյու­նը պա­հան­ջում է և տա­լիս է ի­րա­վունք, որ ու­րիշն էլ հա­նի քո­նը: Մի խոս­քով. քո իսկ շա­հից ել­նե­լով մի՛ վնա­սիր: Եվ դա այ­սօր շատ լավ գոր­ծում է հրեա­նե­րի մոտ, ան­գամ եղ­բայ­րա­սի­րա­կան սաղ­մեր է ար­տադ­րում: Բայց այդ օ­րեն­քը, ո­րո­շա­կի նպա­տակ հե­տապն­դե­լով, չի սահ­մա­նա­փակ­վում անձ­նա­կան կամ ընդ­հան­րա­կան շա­հի շր­ջա­նա­կում, որ­տեղ և տե­ղա­վոր­վել են հրեա­նե­րը. այն ա­ռաջ­նոր­դում է դե­պի ա­նանձ­նա­կան ո­լորտ` սեր: Իսկ դա հաս­կա­նալ կա­րե­լի է միայն, ե­թե ճա­նա­չենք և ըն­դու­նենք Աստ­ծո մարմ­նա­ցած Սե­րը:
Մարդ­կա­յին կյան­քը ի­մաս­տա­վոր­վեց և լու­սա­վոր­վեց Քրիս­տո­սի գալս­տյամբ, ո­րով և մարդ­կու­թյու­նը ստա­ցավ իր հար­ցե­րի բո­լոր պա­տաս­խան­նե­րը: Աստ­ված ա­սաց, և Նրա Խոս­քը իր տի­րա­կան թևե­րը տա­րա­ծեց ողջ գո­յա­վո­րի վրա` պաշտ­պա­նե­լու հա­մար ի­րա­վուն­քը չգո­յու­թյու­նից գո­յու­թյան կոչ­ված նրանց լի­նե­լու­թյան, որ ինք­նան­պա­տակ կամ անն­պա­տակ չէ:
Աստ­ված ա­սաց, և աստ­վա­ծա­յին սի­րով ու գուր­գու­րան­քով ստեղծ­ված մար­դը պսակ­վեց Խոս­քով և, ի սկզ­բա­նե ա­ռանձ­նա­հա­տուկ պատ­վով բա­ժան­ված լի­նե­լով մնա­ցած ան­կեն­դան ու կեն­դա­նա­կան աշ­խար­հից, թա­գադր­վեց որ­պես տիե­զեր­քի իշ­խան:
Աստ­ծո Խոս­քը մար­դուն մե­կընդ­միշտ ա­զա­տեց զա­նա­զան սամն­սա­րա­նե­րի և կար­մա­նե­րի հան­դեպ կույր հա­վա­տից: Ե­թե մար­դիկ ի­րենց մեջ ըն­դու­նեին այն Հո­գին, որ Քրիս­տո­սի ա­ռա­քյալ­նե­րը ստա­ցան վեր­նա­տա­նը, և ե­թե գոր­ծեին այդ Հո­գով, աշ­խարհն իս­կա­պես դրախտ կդառ­նար: Խն­դի­րը ե­սի մեջ չէ, տի­րե­լու, տի­րու­թյուն ա­նե­լու և տի­րա­պե­տե­լու տեն­չի մեջ չէ, այլ ըն­կալ­ման կեր­պի մեջ:
Տի­րել՝ չի նշա­նա­կում շա­հա­գոր­ծել, այլ` խնա­մել: Կան բա­րո­յա­կա­նու­թյան կա­տե­գո­րիա­ներ, ո­րոնց առ­կա­յու­թյամբ է միայն ի­մաս­տա­վոր­վում մար­դու մարդ կո­չու­մը, դրան­ցից կարևո­րա­գույ­նը պա­տաս­խա­նատ­վու­թյան զգա­ցումն է, ե­թե «ե­սի» կող­քին բա­ցա­կա­յում է այն, ա­պա կյան­քը դառ­նում է մի քաոս, որ­տեղ լռում է «Ե­ղի­ցի լույ­սը»: Ե­թե մար­դիկ չմեր­ժեին այն Հո­գին, որ շր­ջում էր նա­խաա­րար­չա­կան ջրե­րի վրա և կեն­սա­գոր­ծում, նրանց կի­սա­մեռ հո­գու հո­րի­զո­նում կնշ­մար­վեր հա­րու­թյան հույ­սը: Մարդ­կու­թյու­նը` ի դեմս իր լա­վա­գույն մտա­ծող­նե­րի, այդ­պես էլ չհա­սավ տիե­զեր­քի հիմ­նա­կուն­քին` սի­րող Աստ­ծուն, այդ­պես էլ չհաս­կա­ցավ, որ չվ­նա­սե­լը կրա­վո­րա­կան ան­տար­բե­րու­թյուն է, իսկ սե­րը` ստեղ­ծող ու պահ­պա­նող զո­րու­թյուն: Ին­քը չկա­րո­ղա­ցավ, իսկ Նրա Ինք­նա­հայտ­նու­թյա­նը մեր­ժեց, որ ստիպ­ված չլի­նի այլ` ջան­քեր պա­հան­ջող չա­փա­նիշ­նե­րով շարժ­վել. «Այն ա­մե­նը, ինչ կկա­մե­նաք, որ մար­դիկ ձեզ ա­նեն, այդ­պես և դու՛ք ա­րեք նրանց»: Այ­սօր մար­դը այդ­քան չա­րա­ցել է, քա­նի որ դեռ վս­տահ է, որ ին­քը է­վո­լյու­ցիա­յի գա­գաթն է, ո­րի հա­մար չվ­նա­սե­լը իս­կա­պես կա­րող է դիտ­վել որ­պես ա­ռա­վե­լա­գույն ձեռք­բե­րում: Մյուս կող­մից` չգի­տի իշ­խել իր իշ­խե­լու տեն­չի վրա, ին­քը, ինք­նա­կամ կամ նույ­նիսկ ան­գի­տակ­ցա­բար, գտն­վում է զա­նա­զան ի­րե­րի, երևույթ­նե­րի, ան­հատ­նե­րի իշ­խա­նու­թյան տակ:
Այ­սօր կան Աստ­ծուն գտած մար­դը, փնտ­րող մարդ­կու­թյու­նը և մեր­ժող մար­դիկ` ծուռ հա­յե­լի­նե­րը:
Լի­լիթ ՀՈՎ­ՀԱՆ­ՆԻ­ՍՅԱՆ
Գո­րիս

Դիտվել է՝ 2031

Մեկնաբանություններ